تاریخچه پتروشیمی -  در سال 1946 ، وی پلی استر را اختراع کرد

 در سال 1835 ، هنری ویکتور رگنولو ، یک شیمیدان فرانسوی ، وینیل کلرید را در زیر نور آفتاب قرار داد  و ماده جامد سفیدی در پایین فلاسک ایجاد می شود که پلی وینیل کلرید بود. در سال 1839 ، ادوارد سیمون به طور اتفاقی و با تقطیر استوراکس ، پلی استایرن را کشف کرد. در سال 1856 ، ویلیام هنری پرکین اولین رنگ مصنوعی ، Mauveine را کشف کرد. در سال 1888 ، فردریش رینیتزر ، دانشمند گیاهان اتریشی مشاهده کرد که کلسترول بنزوات دو نقطه ذوب متفاوت دارد.  در سال 1909 ، لئو هندریک باکلند باکلیت ساخته شده از فنل و فرمالدئید را اختراع کرد. در سال 1928 ، سوختهای مصنوعی با استفاده از فرآیند فیشر-تروپش اختراع شد. 

در اواسط قرن بیستم، این صنعت به‌طور جدی در پی پیشرفت‌های فناوری و نیاز به فرآیندهای جدید در تولید مواد شیمیایی و محصولات صنعتی، به‌ویژه پس از جنگ جهانی دوم، به شکلی گسترده شکل گرفت. در آن زمان، کشف منابع عظیم نفتی و گازی در کشورهای مختلف، و همچنین استفاده از این منابع به‌عنوان مواد اولیه برای تولید انواع محصولات شیمیایی، زمینه‌ساز رشد اولیه صنعت پتروشیمی شد. صنعت پتروشیمی ابتدا در کشورهای صنعتی بزرگ مانند ایالات متحده، آلمان و انگلستان توسعه یافت. در دهه‌های 1950 و 1960، کشورهای صنعتی با استفاده از منابع داخلی نفت و گاز، به تولید مواد پتروشیمیایی پایه‌ای مانند اتیلن، پروپیلن و آمونیاک پرداختند که در صنایع مختلف از جمله تولید پلاستیک، کود شیمیایی و دیگر محصولات حیاتی کاربرد داشت. این تحولات به‌ویژه در ایالات متحده که از دهه 1930 به بعد به یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان محصولات شیمیایی تبدیل شد، بسیار محسوس بود.

اما در دهه‌های بعد، تغییرات مهمی در بازار پتروشیمی به وجود آمد. در دهه 1970، با وقوع بحران‌های نفتی و افزایش قیمت نفت، کشورهای وابسته به منابع نفت و گاز طبیعی به فکر بهره‌برداری از این منابع برای تولید محصولات پتروشیمی افتادند. این روند باعث شد تا کشورهای خاورمیانه و آسیا، به‌ویژه ایران، عربستان سعودی، قطر و دیگر کشورهای خلیج فارس، به‌عنوان بازیگران جدید در بازار جهانی پتروشیمی مطرح شوند. این کشورها با دسترسی به منابع ارزان نفت و گاز، توانستند به یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان محصولات پتروشیمی تبدیل شوند. در دهه‌های بعد، جهانی شدن تجارت محصولات پتروشیمی و گسترش بازارهای نوظهور مانند چین و هند، به توسعه بازارهای پتروشیمی جهانی کمک شایانی کرد. این کشورها با توجه به رشد سریع اقتصادی و نیاز فزاینده به محصولات پتروشیمی برای صنعت‌سازی، به‌عنوان بزرگ‌ترین مصرف‌کنندگان و واردکنندگان این محصولات شناخته شدند. از سوی دیگر، رقابت‌های تجاری و سرمایه‌گذاری‌های مشترک بین شرکت‌های بزرگ نفتی و پتروشیمی در سطح جهانی، از عوامل دیگری بودند که صنعت پتروشیمی را به یک تجارت جهانی تبدیل کردند.

 در سال 1929 ، والتر بوک لاستیک مصنوعی Buna-S را اختراع کرد که از استایرن و بوتادین ساخته شده و برای ساخت لاستیک اتومبیل استفاده می شود. در سال 1933 ، اتو روم  اولین شیشه اکریلیک متیل متاکریلات را پلیمری کرد. در سال 1935 ، مایکل پرین پلی اتیلن را اختراع کرد. در سال 1937 ، والاس هیوم کاروترز نایلون را اختراع کرد. در سال 1938 ، اتو بایر پلی یورتان را اختراع کرد. در سال 1941 ، روی پلانکت تفلون را اختراع کرد. در سال 1946 ، وی پلی استر را اختراع کرد. بطری های پلی اتیلن ترفتالات (PET) از اتیلن و پاراکسیلن ساخته شدند. در سال 1949 ، فریتز استاستنی پلی استایرن را به کف تبدیل کرد. پس از جنگ جهانی دوم ، پلی پروپیلن در اوایل دهه 1950 کشف شد. در سال 1965 ، استفانی کولک کولار را اختراع کرد. 

با گذشت زمان، صنعت پتروشیمی به سمت نوآوری در فرآیندهای تولید، مانند تولید مواد زیستی و پلیمری از منابع تجدیدپذیر، و همچنین به‌کارگیری تکنولوژی‌های پیشرفته‌تر برای کاهش هزینه‌ها و اثرات زیست‌محیطی حرکت کرده است. این تحولات به‌ویژه در دهه‌های اخیر که مسئله تغییرات اقلیمی و آلودگی محیط‌زیست به یکی از مهم‌ترین چالش‌های جهانی تبدیل شده، توجه زیادی را جلب کرده است. تاریخچه صنعت پتروشیمی نشان‌دهنده تکامل آن به‌عنوان یک صنعت جهانی است که تحت تأثیر تحولات اقتصادی، سیاسی و تکنولوژیکی، تغییرات بسیاری را به خود دیده است. این صنعت اکنون به یکی از ارکان اصلی تجارت جهانی و اقتصاد کشورهای تولیدکننده منابع انرژی تبدیل شده و پیش‌بینی می‌شود که در آینده نزدیک با توجه به رشد تقاضا در بازارهای نوظهور، همچنان نقش حیاتی در اقتصاد جهانی ایفا کند.