تحقیقات بازار تقاضای جهانی برای پلاستیک را بر اساس نوع رزین نشان می دهد و همانطور که مشاهده می شود دومین پلیمر پرمصرف در جهان است
تاریخچه پلی‌پروپیلن از دهه 1950 به عنوان یکی از موفق‌ترین دستاوردهای شیمی صنعتی آغاز شد. کشف کاتالیزور زیگلر-ناتا نقطه عطفی در تولید پلیمرهای نوین بود، زیرا امکان تولید کنترل‌شده پلیمرها با خواص پیش‌بینی‌شده را فراهم کرد. این کشف پایه‌گذار ورود پلی‌پروپیلن به صنعت شد. تلاش‌های جولیوس ناتا برای پلیمریزه کردن پروپیلن با این کاتالیزور منجر به تولید ماده‌ای شد که خواص مکانیکی، شیمیایی و حرارتی بسیار مناسبی داشت. این خواص باعث شد پلی‌پروپیلن به سرعت در طیف گسترده‌ای از صنایع جای خود را باز کند.
پلی‌پروپیلن در سال 1951 توسط کارل زیگلر، شیمیدان آلمانی، پایه‌گذاری شد که موفق به کشف کاتالیزوری شد که می‌توانست اولفین‌ها را تحت شرایط ملایم پلیمریزه کند. او کاتالیزور معروف زیگلر-ناتا را توسعه داد که امکان کنترل فرآیند پلیمریزاسیون پروپیلن را فراهم کرد. در سال 1954، جولیوس ناتا، شیمیدان ایتالیایی، از این کاتالیزور برای تولید پلیمر کریستالی پلی‌پروپیلن استفاده کرد. این ماده جدید به دلیل خواص مکانیکی عالی، مقاومت شیمیایی و پایداری حرارتی به سرعت مورد توجه قرار گرفت. تولید تجاری پلی‌پروپیلن برای اولین بار در سال 1957 توسط شرکت ایتالیایی مونتکاتینی آغاز شد.
در دهه 1960، پلی‌پروپیلن به دلیل ترکیب منحصر به فرد ویژگی‌ها و قابلیت فرآوری آسان، به یک ماده پرکاربرد تبدیل شد. این پلیمر به‌واسطه تکنیک‌هایی مانند قالب‌گیری تزریقی، قالب‌گیری دمشی و اکستروژن به راحتی قابل تولید بود. اقتصادی بودن و کاربرد گسترده آن در بسته‌بندی، نساجی، قطعات خودرویی، لوازم الکتریکی و بسیاری موارد دیگر، پلی‌پروپیلن را به یک انتخاب محبوب در صنایع مختلف تبدیل کرد. پیشرفت‌های مداوم در فناوری کاتالیزور و فرآیندهای پلیمریزاسیون نیز امکان تولید گریدهای متنوعی از پلی‌پروپیلن با ویژگی‌های خاص را فراهم کرده است.
تولید تجاری پلی‌پروپیلن در سال 1957 توسط شرکت مونتکاتینی در ایتالیا آغاز شد و به سرعت این ماده به یک کالای صنعتی پرطرفدار تبدیل شد. در دهه 1960، پیشرفت فناوری‌های قالب‌گیری و اکستروژن، امکان استفاده از پلی‌پروپیلن را در تولید قطعات پیچیده‌تر فراهم کرد. این ماده به دلیل قیمت مقرون‌به‌صرفه و تطبیق‌پذیری بالا در صنایع مختلف مانند بسته‌بندی، نساجی و خودروسازی به کار گرفته شد و توانست جایگزین مناسبی برای بسیاری از مواد سنتی شود. در دهه‌های بعد، با پیشرفت در فناوری کاتالیزور و بهبود فرآیندهای پلیمریزاسیون، امکان تولید گریدهای تخصصی پلی‌پروپیلن فراهم شد. این گریدها برای کاربردهای خاصی مانند قطعات خودرو، تجهیزات پزشکی، و محصولات الکترونیکی طراحی شدند. این تنوع در گریدها، پلی‌پروپیلن را به یکی از پرکاربردترین پلیمرها در جهان تبدیل کرد.
در سال‌های اخیر، تمرکز زیادی بر بازیافت و پایداری پلی‌پروپیلن صورت گرفته است. فناوری‌های پیشرفته بازیافت، امکان استفاده مجدد از ضایعات پس از مصرف و تولید صنعتی این پلیمر را فراهم کرده‌اند. همچنین، تلاش‌هایی برای تولید پلی‌پروپیلن زیستی از منابع تجدیدپذیر انجام شده است تا وابستگی به سوخت‌های فسیلی کاهش یابد. نوآوری‌هایی مانند ترکیب نانومواد و بهبود مقاومت در برابر اشعه فرابنفش و شعله‌پذیری، کاربردهای پیشرفته‌تری برای پلی‌پروپیلن فراهم کرده است.
از دهه 2000 به بعد، مسائل زیست‌محیطی توجه بیشتری به تولید و بازیافت پلی‌پروپیلن جلب کرد. توسعه فناوری‌های بازیافت و تولید پلیمرهای زیستی باعث شد که پلی‌پروپیلن نه‌تنها در صنایع مختلف به کار رود، بلکه در مسیر پایداری و کاهش اثرات زیست‌محیطی نیز حرکت کند. هم‌اکنون، پلی‌پروپیلن به عنوان دومین پلیمر پرمصرف در جهان شناخته می‌شود و تحقیقات مستمر برای بهبود عملکرد آن و تولید پایدارتر ادامه دارد. تلاش‌های نوآورانه در ترکیب پلی‌پروپیلن با نانومواد مانند گرافن و نانوکلی‌ها، افق‌های جدیدی برای این پلیمر ایجاد کرده است. این پیشرفت‌ها امکان استفاده از پلی‌پروپیلن در کاربردهای پیشرفته‌تری مانند مواد سبک در صنعت خودروسازی و ساختارهای مقاوم در برابر شرایط شدید محیطی را فراهم کرده است. تاریخچه پلی‌پروپیلن نمادی از پیشرفت مستمر در علم و صنعت است که همچنان در مسیر توسعه قرار دارد.
بازار جهانی پلی‌پروپیلن همچنان در حال رشد است و پیش‌بینی می‌شود تقاضای این ماده به دلیل کاربردهای متنوع آن در صنایع بسته‌بندی، خودروسازی، کالاهای مصرفی، بهداشت و الکترونیک افزایش یابد. پیشرفت در فناوری تولید و روش‌های پایدارتر نیز به تقویت جایگاه پلی‌پروپیلن کمک می‌کند. از پلی پروپیلن برای ساخت انواع قطعات پلاستیکی در صنایع مختلف استفاده می شود. تحقیقات بازار تقاضای جهانی برای پلاستیک را بر اساس نوع رزین نشان می دهد و همانطور که مشاهده می شود دومین پلیمر پرمصرف در جهان است. پلی پروپیلن در سال 1957 به صورت تجاری به بازار عرضه شد، حدود دو سوم پروپیلن جهان برای ساخت این پلیمر استفاده می شود. انواع پلی پروپیلن: پلی پروپیلن ها به دو صورت هومو پلیمر و کوپلیمر به بازار عرضه می شوند تا کاربردهای متنوعی داشته باشند.
