در سال 1795 گاز اتیلن را گاز الفین نامیدند. اولین سنتز ترکیبات گاز اتیلن (دی کلر و اتان) در سال 1795 توسط یک شیمیدان هلندی انجام شد. در اواسط قرن نوزدهم، چون C2H4 هیدروژن کمتری نسبت به اتیل C2H5 داشت، پسوندهای (ene) با منشأ یونانی به انتهای اتیل اضافه شد و پس از آن گاز الفین را گاز اتیلن می نامند .

تا سال 1852 کلمه اتیلن در ادبیات علمی استفاده می شد. در سال 1866 شیمیدان آلمانی هافمن سیستم نامگذاری هیدروکربنی خود را بر روی آلکانها ساخت. در این سیستم هر هیدروکربنی که دو هیدروژن کمتر از آلکان مربوطه داشته باشد، آلکن CnH2n و اگر چهار هیدروژن کمتر از آلکان مربوطه داشته باشد، آلکن CnHn نامیده می شود.

با توجه به این نامگذاری، اتیلن به اتن تغییر نام داد. انجمن بین المللی شیمیدانان نام IUPAC را در سال 1892 معرفی کرد و از آن زمان این نام در متون علمی و کتاب های درسی مورد استفاده قرار گرفت.

اثرات هورمونی اتیلن بر رشد عمومی گیاهان برای اولین بار در سال 1864 مشاهده شد، زمانی که نشت گاز در سیستم های روشنایی خیابان منجر به توقف رشد و تغییر شکل در گیاهان مجاور شد. در سال 1901، نیلجوبو جزء فعال گاز را شناسایی کرد که گاز اتیلن بود ، اما تا سال 1934 که جانی تشخیص داد که گیاهان می توانند این گاز را سنتز کنند، این موضوع شناخته شده نبود، همچنین در سال 1935، کراکر پیشنهاد کرد که این گاز می تواند برای پاسخ هورمونی استفاده شود. برای رسیدن میوه و پیری بافت رویشی.