تاریخچه اتیلن - برای رسیدن میوه و پیری بافت رویشی

 تاریخچه اتیلن نشان‌دهنده تحولی بزرگ در صنایع شیمیایی است که از کشفیات اولیه آن در قرن نوزدهم تا تولید انبوه و کاربردهای متعدد آن در جهان مدرن امتداد دارد. این ترکیب شیمیایی به عنوان یکی از عناصر کلیدی صنعت پتروشیمی همچنان به رشد و توسعه خود ادامه می‌دهد و نقش اساسی در تأمین نیازهای صنعتی و کشاورزی دارد. اتیلن، به عنوان یکی از مهم‌ترین و پرکاربردترین ترکیبات شیمیایی در صنایع مختلف، تاریخچه جذابی دارد که به دوران‌های ابتدایی توسعه شیمی آلی و پتروشیمی باز می‌گردد. اولین بار اتیلن در قرن 19 توسط شیمیدانان شناسایی شد، اما استفاده صنعتی و تولید انبوه آن به اواخر قرن 20 و اوایل قرن 21 مربوط می‌شود. 

در سال 1795 گاز اتیلن را گاز الفین نامیدند. اولین سنتز ترکیبات گاز اتیلن (دی کلر و اتان) در سال 1795 توسط یک شیمیدان هلندی انجام شد. در اواسط قرن نوزدهم، چون C2H4 هیدروژن کمتری نسبت به اتیل C2H5 داشت، پسوندهای (ene) با منشأ یونانی به انتهای اتیل اضافه شد و پس از آن گاز الفین را گاز اتیلن می نامند.  تا سال 1852 کلمه اتیلن در ادبیات علمی استفاده می شد. در سال 1866 شیمیدان آلمانی هافمن سیستم نامگذاری هیدروکربنی خود را بر روی آلکانها ساخت. در این سیستم هر هیدروکربنی که دو هیدروژن کمتر از آلکان مربوطه داشته باشد، آلکن CnH2n و اگر چهار هیدروژن کمتر از آلکان مربوطه داشته باشد، آلکن CnHn نامیده می شود.

در سال ۱۸۳۵، شیمیدان آلمانی یوهان لودویگ ویته (Johann Ludwig Wöhler) به طور تصادفی موفق به شناسایی اتیلن شد. او هنگام آزمایش بر روی ترکیبات آلی، متوجه شد که ترکیب خاصی از مواد شیمیایی باعث تولید گاز می‌شود که همان اتیلن بود. هرچند که این کشف برای آن زمان خیلی ابتدایی به نظر می‌رسید، اما پایه‌گذار شناخت اتیلن به عنوان یک ترکیب شیمیایی شناخته شد. از اواخر قرن بیستم و اوایل قرن ۲۱، اتیلن نه تنها در صنعت پتروشیمی، بلکه در کشاورزی و سایر صنایع نیز کاربردهای فراوانی پیدا کرد. در کشاورزی، از آن برای تسریع رسیدن میوه‌ها و سبزیجات استفاده می‌شود، و همچنین به عنوان یک ماده شیمیایی برای تولید بسیاری از ترکیبات شیمیایی دیگر مانند اتیلن گلایکول، اتیلن اکسید و وینیل کلراید به کار می‌رود.

با توجه به این نامگذاری، اتیلن به اتن تغییر نام داد. انجمن بین المللی شیمیدانان نام IUPAC را در سال 1892 معرفی کرد و از آن زمان این نام در متون علمی و کتاب های درسی مورد استفاده قرار گرفت. اثرات هورمونی اتیلن بر رشد عمومی گیاهان برای اولین بار در سال 1864 مشاهده شد، زمانی که نشت گاز در سیستم های روشنایی خیابان منجر به توقف رشد و تغییر شکل در گیاهان مجاور شد. در سال 1901، نیلجوبو جزء فعال گاز را شناسایی کرد که گاز اتیلن بود ، اما تا سال 1934 که جانی تشخیص داد که گیاهان می توانند این گاز را سنتز کنند، این موضوع شناخته شده نبود، همچنین در سال 1935، کراکر پیشنهاد کرد که این گاز می تواند برای پاسخ هورمونی استفاده شود. برای رسیدن میوه و پیری بافت رویشی.

تولید صنعتی اتیلن از طریق فرآیندهای کراکینگ (cracking) هیدروکربن‌ها، به ویژه نفت و گاز طبیعی، در اوایل قرن بیستم آغاز شد. در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، نیاز به پلی‌اتیلن و دیگر محصولات پتروشیمی در سطح جهانی افزایش یافت، و همین امر باعث شد که تکنولوژی تولید اتیلن به سرعت توسعه یابد. این دوره، شاهد پیشرفت‌های چشمگیری در زمینه فرآیندهای شیمیایی و مهندسی بود که امکان تولید اتیلن را به مقیاس‌های عظیم فراهم ساخت. در اواخر قرن بیستم، و به ویژه در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، تقاضا برای پلیمرهای مختلف و به خصوص پلی‌اتیلن افزایش یافت و اتیلن به عنوان ماده اولیه اصلی در تولید پلاستیک‌های مختلف مورد توجه قرار گرفت. در این دوره، فرآیندهای جدیدتر و کارآمدتری برای تولید اتیلن از طریق کراکینگ گازهای طبیعی و نفت خام توسعه یافت. این پیشرفت‌ها نه تنها تولید اتیلن را بهینه‌تر کرد، بلکه باعث کاهش هزینه‌های تولید آن نیز شد.