گچ یک نوع سنگ آهکی است که در واقع گونه‌ای از سولفات کلسیم هیدراته (CaSO4·2H2O) می‌باشد. این ماده از طریق تبدیل سنگ گچ به پودر سفیدی تهیه می‌شود که با اضافه کردن آب به آن، می‌توان آن را به صورت خمیری قابل استفاده تبدیل کرد. این خاصیت خمیری و توانایی سفت شدن آن به صورت یک سنگ نسبتاً سخت، باعث استفاده گسترده آن در صنایع ساختمانی و دکوراسیون می‌شود.

گچ را می‌توان از منابع طبیعی یا از طریق فرآیندهای صنعتی تولید کرد. منابع طبیعی گچ عمدتاً در معادن گچ وجود دارد که از آنها استخراج می‌شود. این معادن در نقاط مختلف جهان قرار دارند و برخی از کشورها مانند ایران، کانادا، چین، تایلند و اسپانیا از جمله تولیدکنندگان بزرگ گچ هستند. در ضمن، گچ به صورت آماده و قابل استفاده نیز در بازارهای ساختمانی، فروشگاه‌های ساختمانی و فروشگاه‌های آنلاین در دسترس است. بسته به نیاز شما، می‌توانید گچ را به صورت پودر یا خمیری آماده یا به صورت تخته‌های گچی آماده برای نصب و استفاده در پروژه‌های ساختمانی خریداری کنید.

در صورتی که گچ از معادن استخراج شود، ابتدا باید معدن گچ خام را پیدا کرد و استخراج کرد. این معادن معمولاً در بسترهای رسوبی وجود دارند. فرآیند استخراج شامل حفاری، حمل و جابجایی سنگ گچ خام به محل فرآوری است. سنگ گچ خام به اندازه کوچکتر خرد می‌شود تا به صورت ذرات کوچکتر و قابل استفاده تبدیل شود. این مرحله ممکن است شامل استفاده از سنگ شکنها و سنگ آسیابها باشد. ذرات گچ خرد شده به صورت خشک برای حذف رطوبت به تابه‌ها و برج‌های خشک کن منتقل می‌شوند. در این مرحله، رطوبت گچ کاهش می‌یابد و گچ خشک به دست می‌آید.

گچ خشک به آسیاب منتقل شده و به صورت پودری آسیاب می‌شود. سپس از طریق غربالگری، برای حذف ذرات بزرگتر و تهیه گچ پودری یکنواخت استفاده می‌شود. گچ پودری با اضافه کردن آب به آن به صورت خمیری تبدیل می‌شود. این فرآیند شامل ترکیب گچ با آب و تشکیل هیدرات گچ است که همراه با یک واکنش شیمیایی است. این خمیر گچی می‌تواند به صورت ماده گچی استفاده شود. ماده گچی حاصل از این فرآیند استفاده‌های مختلفی در صنایع ساختمانی و دکوراسیون دارد، از جمله ساخت و نصب تخته‌های گچی، پوشش دیوارها و سقف‌ها، تخته‌بندی و عایق‌بندی، تزیینات داخلی و تولید محصولات گچی مانند کنده‌کاری و مدل‌سازی.

دو منبع اصلی گچ در طبیعت وجود دارد، یکی رسوبات به جا مانده در اطراف ساحل در دریا و دیگری معادن گچ خام که معمولاً نتیجه شسته شدن شدید بسترهای رسوبی است. هنگامی که آب در این مناطق تبخیر می‌شود، املاح معدنی موجود در آب شور ترکیب می‌شوند و به صورت رسوبی ته نشین می‌شوند. این رسوبات حاوی سنگ‌های گچی هستند که در طول زمان به لایه‌های گچی تبدیل می‌شوند. فرایند تشکیل گچ به میلیون‌ها سال طول می‌کشد و به دلیل تأثیر عوامل جغرافیایی و زمین‌شناسی مختلف، مناطق مختلفی در جهان وجود دارند که معروف به منابع گچ هستند. این مناطق شامل معادن گچ، دریاچه‌های شور و دریاهای کم عمق می‌شوند که در آنها گچ به صورت طبیعی تشکیل شده است.

در مناطقی که دریا و ساحل دارند، آب دریا در اثر تبخیر کمی تر شده و املاح معدنی حاوی گچ که در آب حل شده بودند، به صورت رسوبات به جا می‌مانند. این رسوبات به عنوان لایه‌های گچی در اطراف سواحل شکل می‌گیرند. معادن گچ خام در مناطق دیگری مانند بسترهای رسوبی و دیگر مناطق با تمرکز بالای گچ وجود دارند. این معادن معمولاً نتیجه شستشوی شدید بسترهای رسوبی هستند که منجر به تجمع و غنی‌سازی گچ در آنها می‌شود. در هر دو منبع، فرآیند تبخیر آب یا شستشوی شدید بسترهای رسوبی باعث تجمع گچ و تشکیل لایه‌های گچی می‌شود. این لایه‌های گچی سپس از طریق استخراج و فرآیندهای صنعتی به عنوان ماده گچی استفاده می‌شوند.