نقش کشاورزی در اقتصاد کشورهای آسیایی - ) و در نهایت رشد اقتصادی

صنعت کشاورزی در آسیا، به عنوان منبع اصلی تأمین غذا برای جمعیت بالایی از مردم، نقش بسیار حیاتی دارد. کشاورزان در این مناطق محصولات غذایی مانند گندم، برنج، سیب زمینی، میوه‌ها، سبزیجات و محصولات دامی را تولید می‌کنند و نیازهای غذایی جامعه را تأمین می‌کنند. کشاورزی در کشورهای آسیایی به عنوان منبع اصلی اشتغال در مناطق روستایی عمل می‌کند. بخش زیادی از جمعیت در این مناطق به کشاورزی مشغول هستند و تأمین درآمد و اشتغال برای آنها بسیار حائز اهمیت است. صنعت کشاورزی به ویژه برای افرادی که به دلیل محدودیت‌های آموزشی و فرصت‌های شغلی محدود، به سایر صنایع نمی‌توانند وارد شوند، فرصت‌های شغلی را فراهم می‌کند.

بخش کشاورزی در قاره آسیا به عنوان یک قطب تولید و صادرات محصولات کشاورزی، نقش مهمی در توسعه اقتصادی این کشورها دارد. تولید و صادرات محصولات کشاورزی درآمدزا و منبع ارزی برای کشورها است و توسعه این صنعت می‌تواند باعث افزایش درآمد ملی، کاهش وابستگی به واردات غذا و تعادل تجاری شود. کشاورزی در کشورهای آسیایی شامل صنایع فرآوری محصولات کشاورزی نیز می‌شود. بهبود فرآیندهای فرآوری محصولات کشاورزی از جمله تولید لبنیات، آرد، روغن، شکر، آبمیوه و سایر محصولات فرآوری شده، ارزش افزوده بیشتری به صنعت کشاورزی می‌بخشد و امکان صادرات محصولات فرآوری شده را فراهم می‌کند.

در کشورهای پیشرفته آسیایی بخش کشاورزی از اهمیت ویژه ای برخوردار است به گونه ای که در حال حاضر بیشتر به تولید محصولات ارگانیک و سالم روی آورده اند. با توجه به موارد ذکر شده، کشاورزی یکی از مهم ترین بخش های تولیدی کشورهای آسیایی است و با ارائه تسهیلات مناسب برای این بخش و سرمایه گذاری بر روی نیروی کار می توان انتظار اقتصاد باثباتی را برای رشد اقتصادی کشورها داشت. از مهمترین عوامل توسعه محسوب می شود. بخش کشاورزی در کشورهای در حال توسعه آسیایی موتور اصلی رشد و توسعه اقتصادی است. کشورهای در حال توسعه برای غلبه بر بحران‌های عدم توسعه باید به سمت بخش کشاورزی خود بروند و ضمن تلاش برای گسترش تولیدات کشاورزی، به فکر آمیختن این بخش با فناوری‌های پیشرفته باشند تا تولید خود را کارآمدتر کنند.

صنعت کشاورزی مهمترین بخش اقتصادی کشورهای آسیایی است. زیرا وظیفه تولید و تهیه مواد اولیه غذایی بر عهده این بخش و صنعت است. با توجه به اینکه این بخش بخش بزرگی از کسانی را در بر می گیرد که به طور مستقیم یا غیرمستقیم در مراحل مختلف تولید و عرضه محصولات کشاورزی مشارکت دارند، می توان گفت که توسعه کشاورزی و صنایع وابسته به آن می تواند تولید ناخالص داخلی را افزایش دهد. ایجاد اشتغال، ارز و همچنین خودکفایی کشورها در واردات محصولات کشاورزی. میزان تجارت محصولات کشاورزی در جهان در سال 2014 یک هزار و 765 میلیارد دلار بوده است و مانند سال های گذشته، اروپا 42 درصد، آسیا با 22 درصد و کشورهای خاورمیانه تنها 2 درصد در رتبه های بعدی قرار دارند. گندم، برنج، جو و ذرت مهمترین کالاهای کشاورزی در غرب آسیا هستند.

بخش کشاورزی به دلیل ارتباط گسترده با سایر بخش‌های اقتصادی، می‌تواند زمینه تولید ثروت، ایجاد بازار و ارزآوری و رشد صنعت را با رشد خود فراهم کند. بنابراین کشورهای در حال توسعه برای برون رفت از بحران های اقتصادی باید بخش کشاورزی را یکی از ارکان اصلی توسعه اقتصادی بدانند و به دلیل نقش بسزایی که این بخش در تامین غذا، رفاه جامعه، تولید ناخالص ملی (GNP) دارد. ) و در نهایت رشد اقتصادی. نمایش های ملی، آن را در رأس برنامه های اقتصادی خود قرار دهند. صنعت کشاورزی در آسیا می‌تواند نقش مهمی در توسعه مناطق روستایی داشته باشد. با توجه به اینکه بخش زیادی از جمعیت آسیایی در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و بر اساس کشاورزی مشغول به فعالیت هستند، توسعه صنعت کشاورزی بهبود زندگی و شرایط اقتصادی در این مناطق را به همراه دارد. این توسعه می‌تواند شامل بهبود زیرساخت‌های روستایی، ارتقای سطح زندگی، ایجاد فرصت‌های شغلی، دسترسی به خدمات رفاهی و توسعه اجتماعی باشد.