نامی برگرفته از لاجورد فارسی و برگرفته از عربی رایج است. این سنگ در گذشته علاوه بر جنبه‌های شعاعی و وقاری که باعث ایجاد سنگ برای ثروتمندان می‌شد، در رنگرزی پارچه‌ها، سفال‌های چینی لعاب‌دار و منقوش، کاشی‌سازی و خواص لاجورد در مصارف درمانی و پزشکی کاربرد بیشتری داشت.

به گفته مورخ رومی باستان، پلینی، در زمان های قدیم نام "لاپیس لازولی" به عنوان "یاقوت کبود" شناخته می شد. سنگ لاجورد و لازولی به معنی آبی آسمان آبی است. لاجورد را ایرانیان باستان به این نام می گفتند که اعراب به دلیل محدودیت های زبانی به آن لاجوردی می گفتند. 

در زبان انگلیسی، سنگ نیمه قیمتی با رنگ آبی متمایل به بنفش به گرما، فشار، محلول‌های داغ، اسیدها و محلول‌های قلیایی نسبتاً حساس است.

سنگ لاجورد ترک ندارد و شکستگی آن نامنظم است و وزن مخصوص آن به هر درصد پیریت و بین 7/2 تا 9/2 متغیر است. لاجورد به صورت مات دیده می شود و درخشندگی آن شیشه ای تا مومی است. پدیده چند رنگی ندارد و رنگی است و فلورسانس آن اغلب خنثی است. سیستم کریستالی لاجورد لاجورد مکعبی و دوازده وجهی در اندازه های متغیر به شکل رگه هایی که اغلب در بستر چند سانتی متری در میان رگه های مرمر یا نامنظم در سنگ آهک یافت می شود. سنگ آبی لاجوردی بهترین رنگ و رنگ های آبی آسمان تا سبز است و ممکن است با فیروزه اشتباه باشد. ‏

لاجورد یک کانی نیست و یک سنگ استعاری با فرمول شیمیایی Na, Ca₈ Al₆ Si₆ O ‎₂4 (S, SO) ₄ است. از چندین کانی مختلف مانند میکا، کلسیت (ناخالصی‌های سفید روی آن، دیوپسید، هورنبلند، اوژیت، هوئینیت و پیریت تشکیل شده است که کانی‌های اصلی آن لازوریت و سودالیت (آبی) است.