برای برخی از افراد، یافتن شهاب سنگ بسیار سرگرم کننده تر از داشتن آن است و آنها جستجوی شهاب سنگ را سرگرمی هیجان انگیز می دانند. گاهی اوقات این احساس هیجان به خصوص پس از یافتن اولین شهاب سنگ آنقدر شدید می شود که ممکن است فرد برای مدتی تمام زندگی خود را رها کند و تمام غمش برای یافتن شهاب سنگ دیگری باشد. در واقع در بسیاری از این موارد، فرد مذکور پس از مدتی با ناامیدی به زندگی عادی خود باز می گردد; زیرا احتمالا اولین یافته او چیزی جز شانس نبوده است!

وقتی تکه سنگی که وارد جو می شود آنقدر بزرگ باشد که در اثر اصطکاک نسوزد، قسمتی از آن به زمین می رسد و به صورت سنگ سوخته ای ظاهر می شود که به آن «شهاب سنگ» می گویند. این اجرام تاریخ منظومه شمسی را نشان می دهند. همدیگر را دارند. شهاب‌سنگ‌ها بر اساس ترکیباتشان به سه گروه آهن، سنگ و سنگ آهن تقسیم می‌شوند. یکی از فعالیت های منجمان آماتور به دلیل اهمیت علمی آنها، یافتن شهاب سنگ است.

شهاب‌سنگ‌ها همیشه به یک شکل روی زمین می‌افتند، در 50 هزار سال گذشته در هر کیلومتر مربع 4 شهاب‌سنگ با نگاهی به آمار 50 هزار سال گذشته در کشور ایران با وسعت 65/1 میلیون کیلومتر مربع، 6.6 میلیون شهاب سنگ. سنگ های کوچک و بزرگ افتاده اند. اما این شهاب‌سنگ‌ها بدون شک در این سال‌ها فرسایش یافته‌اند یا در زیر زمین فرو رفته‌اند یا در میان صخره‌های کوه‌ها دور از چشم ما پنهان شده‌اند ، زیرا در اثر فرسایش به شکل سنگ‌های زمین در اطراف خود شده‌اند. آنها را، یا آب و هوا بسیاری از آنها را نابود کرده است.

یافتن شهاب سنگ های سنگی دشوارتر است زیرا به نظر بسیار شبیه به سنگ های زمینی هستند. نوع سنگ آهنی نیز کمیاب است که در آن سنگ و فلز استبا هم مخلوط می شوند. شهاب‌سنگ‌های آهنی عمدتاً از آهن و نیکل تشکیل شده‌اند و در معرض هوای بسیار کمی قرار دارند. بنابراین احتمال یافتن آنها بیشتر است. برای شهاب‌سنگ‌ها مهم نیست که کجا سقوط می‌کنند و احتمال فرود آن‌ها در هر نقطه از کره زمین یکسان است. گفته می شود که در هر میلیون سال حداقل یک شهاب سنگ در هر کیلومتر مربع از سطح زمین سقوط می کند. اما جستجوگران برای افزایش این شانس به نکاتی توجه می کنند. شهاب سنگ ها (به ویژه از نوع آهنی) به دلیل سوختن سیاه و براق هستند. برای این کار، جستجوگران مناطقی را انتخاب می کنند که کمتر دچار دگرگونی شده اند و زمین دارای سطحی شفاف و عاری از سنگ های سیاه خاکی است.

شهاب سنگ ها را می توان در هر نقطه از جهان یافت. آنها ممکن است در هر جایی که ما فکر می کنیم باشند یا نباشند. زیرا قطعاتی از سنگ های فضایی پیوسته به سطح زمین برخورد می کنند. البته باید گفت که بیشتر شهاب سنگ ها در اقیانوس ها سقوط می کنند و در اعماق آب ها گم می شوند. اکثریت قریب به اتفاق شهاب‌سنگ‌ها هرگز پیدا نمی‌شوند، اما در اثر آب و هوای زمین هوازدگی می‌کنند و کاملاً بخشی از پوسته زمین می‌شوند. شهاب سنگ های دیگری نیز در قطب جنوب در یخ های قطبی به دام افتاده اند. اینجا جایی است که تیم‌های بین‌المللی از دانشمندان سراسر جهان چندین دهه است که آنها را جمع‌آوری می‌کنند. در سال 2000، بیش از 20000 شهاب سنگ در قطب جنوب کشف شد که هیچ یک از آنها برای کلکسیونرهای شهاب سنگ قابل دسترسی نیستند.