بین سالهای 305 و 65 قبل از میلاد ، مدیترانه شرقی میدان جنگی بین مصر و سلسله سلوکی حاکم بر سوریه ، بین النهرین و ایران بود. در سال 64 قبل از میلاد ، پومپه ، ژنرال رومی ، آخرین پادشاه سلوکی را برکنار کرد و سوریه را در کشور قدرتمند روم گنجانید. در سال 27 قبل از میلاد ، ژولیوس سزار عنوان آگوستوس به او اعطا شد و امپراتوری روم آغاز شد - سرزمینی که تا سال 1 میلادی تمام سرزمین های مرزی با دریای مدیترانه و سیاه را شامل می شود ، از جمله مناطق خاور نزدیک یهودیه ، سوریه و ارمنستان. ارمنستان اولین کشوری بود که مسیحیت را در سال 301 به عنوان دین رسمی خود پذیرفت و همزمان با توسعه الفبای خود در اوایل قرن پنجم میلادی ، هنرهای آن به شدت تحت تأثیر سنت مسیحی ارتدکس که با آن همسو بود ، شکوفا شدند. پس از تخریب معبد دوم در سال 70 میلادی ، یهودیان در امپراتوری روم گسترش یافتند.

در همین حال ، در آناتولی غربی-مرکزی (ترکیه امروزی) ، از زمان مهاجرت بالکان در سال 1200 قبل از میلاد ، ایالت Phrygia در حال توسعه بود. دوره از اوایل قرن هشتم قبل از میلاد تا حدود 700 سال قبل از میلاد شاهد شکوفایی Phrygia بود و اشیایی که از این منطقه حفاری شده اند به شکلی فاخر تزئین شده اند. مشهورترین پادشاهان فریگیایی میداس بود ، که مشهور بودن وی اکنون به عنوان مردی با لمس طلایی بدیهی است که از ثروت پادشاهی خود ناشی می شود. سنجاق و کمربندهای مفرغی و برنجی و تعداد بیشماری از زیور آلات دیگر با تصاویر آیین های سلطنتی ، شکارها ، جنگ ها و صحنه های ژانر حک شده است.

در خاورمیانه ، بیشتر قبایل بادیه نشین قبل از قرون اول میلادی شرک داشتند ، اما برخی از آنها در همان سالهای اولیه میلادی به مسیحیت و یهودیت روی آوردند. بادیه نشین ها در حال تبدیل شدن به یک قدرت واقعی نظامی بودند که با شهرهای عربستان مرکزی متحد شدند و عربی کلاسیک زبان این سرزمین شد. بادیه نشینان در سال 500 میلادی مکه را فتح کردند و این شهر مرکز زندگی مذهبی عرب قبل از اسلام بود.