ترکیبات نیتروژن در قرون وسطی شناخته شده بودند. کیمیاگران اسید نیتریک را به عنوان بازدم آب می دانستند. ترکیبی از اسید نیتریک و کلریدریک که به نام aqua regia شناخته می شود، طلا را ذوب می کند.

نیتروژن در سال 1772 توسط شیمیدانی به نام دانیل رادرفورد کشف شد. او مطمئن بود که قسمتی از هوا وجود دارد که مانع احتراق می شود و نام «هوای مضر» را برای آن انتخاب کرد. البته همزمان این عنصر توسط دانشمندان دیگری نیز مورد بررسی قرار گرفت و آن را «هوای سوخته» نامیدند.

بی طرفی (یا بی اثر بودن) گاز نیتروژن باعث شد تا آنتوان لاووازیه نام «آزوت» را انتخاب کند که در یونانی به معنای «بی جان» است. این گاز ماده ای بود که در هنگام استنشاق حیوانات را خفه می کرد و همچنین آتش را خاموش می کرد. کلمه نیتروژن به کلمه فرانسوی یعنی نیتروژن تبدیل شد و هنوز در بسیاری از زبان ها به جای نیتروژن استفاده می شود.

شیمیدانان قرون وسطی چندین آزمایش با ترکیبات نیتروژن انجام دادند. به عنوان مثال، با ترکیب اسید نیتریک و اسید هیدروکلریک، "آکوا رژیا" را به دست آوردند که می تواند طلا را حل کند. همچنین در اولین کاربردهای صنعتی و کشاورزی ترکیبات کربنی، نیترات سدیم یا نیترات پتاسیم به عنوان چاشنی انفجاری و کود استفاده می شد.