سنگ های فسفاته عموماً به شکل هیدروکسید و فلوراید در دسترس هستند. آپاتیت همچنین مهمترین سنگ فسفاتی است که برای تولید اسید فسفریک صنعتی و خوراکی استفاده می شود. ناخالصی های زیادی در این سنگ وجود دارد که می تواند کارایی اسید فسفریک را کاهش دهد. این ناخالصی ها نیز باعث خوردگی بیشتر مواد می شوند.

در سال 1812 شرکت Quigent در لیون فرانسه راهی برای تولید فسفر خالص با افزودن اسید هیدروکلریک به استخوان کشف کرد که تا سال 1872 به طور کامل توسط دولت فرانسه تولید می شد و از آن اسید فسفریک همراه با سایر محصولات فسفر تولید می شد. .

در این سالها (1840) بود که اهمیت استفاده از اسید فسفریک در صنعت کشاورزی به عنوان کود و کاربردهای آن در کشاورزی و فیزیولوژی توسط یوستوس ون لیبیگ در کتابی به نام شیمی آلی مورد بحث قرار گرفت. این دانشمند در همین کتاب به فسفات نامحلول در استخوان ها و مواد معدنی اشاره کرد و گفت که با واکنش این فسفات با اسید سولفوریک می توان یک ترکیب مغذی برای گیاهان به دست آورد.

هنگامی که در سال 1896 تمام استخوان‌های گاومیش به دلیل تولید فسفر، اسید فسفریک و سایر محصولات فسفر از دشت‌های آمریکا ناپدید شدند ، شرکت‌ها به فکر جایگزینی استخوان با منبع مطمئن‌تر هستند و به همین دلیل به سنگ‌های معدنی فسفات روی می‌آورند. اما قبل از آن بسیاری از آنها به دلیل افزایش قیمت استخوان ورشکست شدند. امروزه اسید فسفریک از سنگ های فسفاته به دو روش عمومی و خشک تهیه می شود.