کامیون ها و تریلرهای کشیده شده توسط تراکتورها تا حد زیادی در مسیرها جا به جا شده و چرخ دستی و گاو نر سنتی برای حمل و انتقال محلی محصولات به بازارها مورد استفاده قرار گرفتند، اما در بسیاری از مناطق روستایی قدرت حیوانات هنوز برای بقای اقتصادی بسیار مهم است همچنین حمل و نقل هوایی محموله و مسافران اهمیت فزاینده ای یافته است
اتوبوس ها و کامیون ها خطوط اصلی را به عنوان مسافتهای اصلی طولانی برای جابجائی و حمل و نقل پاکستان در نظر گرفته اند. برنامه مقررات زدایی صنعت حمل و نقل جاده ای در سال 1970 انجام شد و ورود تعداد زیادی از اپراتورهای مستقل را به این بخش تشویق کرد. کامیون ها و تریلرهای کشیده شده توسط تراکتورها تا حد زیادی در مسیرها جا به جا شده و چرخ دستی و گاو نر سنتی برای حمل و انتقال محلی محصولات به بازارها مورد استفاده قرار گرفتند، اما در بسیاری از مناطق روستایی قدرت حیوانات هنوز برای بقای اقتصادی بسیار مهم است همچنین حمل و نقل هوایی محموله و مسافران اهمیت فزاینده ای یافته است.
همه شهرهای اصلی از طریق بزرگراه های اصلی به هم متصل می شوند و پاکستان از طریق جاده به هر یک از همسایگان خود از جمله چین متصل است. اکثر جاده ها آسفالته هستند. مسیر اصلی ریلی این کشور بیش از 1000 مایل (1600 کیلومتر) از شمال از کراچی به پیشاور ، از طریق لاهور و راولپندی می گذرد . خط اصلی دیگر از شمال غربی از سوکور به کویته منشعب می شود.
خطوط هوایی بین المللی پاکستان (PIA) ، که در سال 1954 تأسیس شد ، خطوط حمل ملی است. تا اواسط دهه 1990 این هواپیما تنها حامل داخلی بود ، اما از آن زمان تعدادی خطوط هوایی کوچک منطقه ای و خدمات چارتر ایجاد شده است. (PIA) همچنین پروازهای بین المللی به اروپا ، خاورمیانه ، آفریقا و شرق آسیا و همچنین افغانستان کشور همسایه نیز انجام می گیرد فرودگاه های اصلی در کراچی ، لاهور ، راولپندی ، کویته و پیشاور واقع شده اند. کراچی ، بندر قاسم و گوادر شهرهای اصلی بندری هستند. از سال 2012 مدیریت و نوسازی بندر گوادر توسط یک شرکت دولتی چینی انجام. تعدادی از بندرهای کوچک در امتداد ساحل مکران ، قایق های کوچکی را که بین پاکستان و کشورهای خلیج فارس حرکت می کنند را مدیریت و سازماندهی می کنند. در اوایل دهه 1990 محدودیت های سیستم حمل و نقل به عنوان یک نوع محدودیت اصلی در مدرن سازی بخش اقتصاد خود را نشان داد و دولت را بر آن داشت تا سرمایه گذاری های گسترده ای در بخش بزرگراه ها انجام دهد. در این راستا از کارآفرینان خصوصی برای مشارکت بر اساس رویکرد "ساخت-کارکردن-انتقال" (BOT) دعوت به همکاری شد که بعداً این شیوه در سایر کشورهای در حال توسعه مورد استقبال قرار گرفت. در سیستم BOT ، کارآفرینان خصوصی تأسیسات زیربنایی مانند بنادر ، بزرگراه ها و نیروگاه ها را ایجاد و راه اندازی می کنند و سپس هزینه های صرف شده ی خود را با تعرفه ارائه شده توسط دولت از کاربران خود بازیابی می کنند. هنگامی که سرمایه گذاران هزینه خود را بازیابی کردند ، تسهیلات ایجاد شده به دولت منتقل می شود.
سیستم تلفن پاکستان از اولین سالهای استقلال توسعه و گسترش یافته است. از سال 1988 ، دولت سرمایه گذاری خود را در شبکه های پاکستانیکه از طریق ماهواره و خطوط فیبر نوری با جهان خارج متصل شده است، مجددا تقویت کرده است. در آغاز قرن بیست و یکم، مالکیت رایانه شخصی تقریباً وجود نداشت و دسترسی به اینترنت کمیاب بود. از آن زمان ، پاکستان رشد قابل توجهی را تجربه کرد: در پایان همین دهه، نسبت خانوارهای دارای رایانه شخصی تقریباً به یک دهم افزایش یافته بود. در حالی که دسترسی به اینترنت از طریق رایانه های خانگی بسیار محدود بود، به طور کلی نفوذ اینترنت، تا حدی به دلیل محبوبیت پورتال های مشترک مانند کافه های اینترنتی به حدود یک دهم جمعیت رسید.
