اکثر افراد پاکستانی اهل سنت متعلق به زمان(anafiyyah مدرسه حنفی ، (که یکی از چهار مدرسه بزرگ مذهب) و یا subsects (فقه اسلامی) هستند؛ شاید این مدرسه لیبرال تر از چهار مدرسه ی دیگر است، اما با این وجود هنوز در دستورالعمل های خود نسبت به افراد با ایمانتر سختگیری بیشتری داشته و برای این افراد این دستورالعمل ها طاقت فرساتر است
منطقه ای که در حال حاضر توسط افراد پاکستانی اشغال شده است مدت هاست که مسیر فتوحات نظامی و سرگرمی مردم، اقوام و فرهنگ های متعدد بوده است . بنابراین ، این یک منطقه منسجم از لحاظ فرهنگی و قومی و بسیار قابل توجه است. جمعیت مدرن پاکستان را می توان به طور کلی به پنج گروه اصلی و چند گروه قومی فرعی تقسیم کرد. پنجابی ها که تقریبا نیمی از جمعیت پاکستان را تشکیل می دهند، بزرگترین گروه هستند. پشتون (پتان) ها حدود یک هشتم از جمعیت این کشور را تشکیل و مطابق با اسناد ارائه شده گروه کوچکتری را تشکیل می دهند. مابقی جمعیت باقی مانده یا همان مهاجران – مسلمانانی هستند که در سال 1947 پس از تجزیه مناطق آسیائی به پاکستان گریختند - و بلوچ ها بزرگترین گروه آنها را تشکیل می دهند.
به طور کلی از نظر زبانی پاکستان ناهمگن است و نمی توان گفت که یک زبان واحد در کل جمعیت بطور مشترک بکار می رود. هر یک از زبانهای اصلی آن بر روی منطقه ای وسیع متمرکز شده است، اگرچه آمارها نشان می دهد که برخی از زبانها بین استانهای مختلف توزیع می شوند زیرا مرزهای اداری در مناطق مختلف از لحاظ گویش و زبان منقطع شده است.
بر اساس تصاویر پیچیده و بویژه اسناد بدست آمده تعداد قابل توجهی از مهاجران در این کشور به زبان اردو و پنجابی صحبت می کنند. علاوه بر اردو و پنجابی، زبانهای دیگری نیز بچشم میخورد که به عنوان زبان مادری محسوب می شوند. این زبانها عبارتند از: سندی ، پشتو ، سیراییکی ، بلوچی و براهویی
زبان اردو که از دوره مغول (اوایل قرن 16 تا اواسط قرن 18) سرچشمه گرفته است، ابتدائی ترین زبان این کشور است اما جز زبانهای بومی پاکستان محسوب نمیشود. این زبان شبیه به زبان هندیست ، که بیشترین زبان رایج بکار رفته در هند است . هر چند این دو زبان دارای پایه مشترکی هستند ، اما از لحاظ ادبی زبان اردو بر کلماتی با منشاء فارسی و همچنین عربی تأکید می کند، در حالی که زبان هندی بر کلماتی با منشأ سانسکریت تأکید می کند. زبان اردو به نوعی نسخه اصلاح شده از لحاظ خط فارسی است ، در حالی که زبان هندی با خط دواناگری نوشته و اصلاح شده است. از آنجا که زبان اردو عمدتا زبان مسلمانان تحصیل کرده شمال هندوستان از جمله پنجابی هاست ، ارتباط قوی با ناسیونالیسم مسلمان دارد - از این رو اهمیت ایدئولوژیکی زبان اردو در سیاست پاکستان مشخص میشود. زبان اردو بعنوان زبان مادری تنها در بخش کوچکی ازمناطق توسط مردم پاکستان بکار گرفته میشود ، با این حال تنها زبان رسمی این کشور محسوب میشود و در مدارس به همراه زبانهای منطقه تدریس می شود.
تقریباً همه مردم پاکستان مسلمان هستند یا حداقل از سنت های اسلامی پیروی می کنند و ایده آل ها و شیوه های اسلامی تقریباً همه بخش های زندگی پاکستان را درگیر کرده است. اکثر پاکستانی ها به فرقه سنی که شاخه اصلی از اسلام است ، تعلق دارند . همچنین تعداد قابل توجهی از مردم نیز وجود دارند که شیعه و مسلمانان هستند. در میان اهل سنت ،فرقه تصوف بسیار محبوب و در بین مردم تأثیرگذار است. علاوه بر این دو گروه اصلی ، فرقه بسیار کوچکی به نام A ḥ madiyyah وجود دارد ، که گاهی اوقات Qadiii نیز نامیده می شود (توسط Qadian ، هند ، جایی که این فرقه منشأ گرفته است).
اکثر افراد پاکستانی اهل سنت متعلق به زمان(anafiyyah مدرسه حنفی ، (که یکی از چهار مدرسه بزرگ مذهب) و یا subsects (فقه اسلامی) هستند؛ شاید این مدرسه لیبرال تر از چهار مدرسه ی دیگر است، اما با این وجود هنوز در دستورالعمل های خود نسبت به افراد با ایمانتر سختگیری بیشتری داشته و برای این افراد این دستورالعمل ها طاقت فرساتر است. دو جنبش اصلاحات مردمی که در شمال هند تأسیس شده است - مدارس دیوبند و بارلوی - به همین ترتیب در پاکستان نیز گسترش یافته اند . اختلافات بین این دو جنبش بر سر مسائل مختلف الهیاتی تا حدی قابل توجه است که اغلب بین آنها باعث کشمکش و خشونت شده است. گروه دیگری بنام Tablīghī Jamā (تأسیس شده در سال 1926) ، که مقر آن در رایویند ، در نزدیکی لاهور است ، یک گروه وزارت غیر روحانی است که سالانه کنفرانسهای آنها صدها هزار نفر از مردم سراسر جهان را به خود جذب می کند. این شاید بزرگترین سازمان مردمی مسلمان در جهان باشد.
جنبش وهابی ، نخستین بار در عربستان شکل گرفت ، اما در پاکستان تاخت و تاز خود را به ویژه در میان قبیله پشتون ها در منطقه مرزی افغانستان از سر گرفت. علاوه بر این ، پس از حمله شوروی به افغانستان در سال 1979 ، عربستان سعودی به پاکستان کمک کرد تا از تعداد زیادی از پناهندگان افغانی که در مناطق مرزی بودند، مراقبت کرده همچنین در ساخت و استخدام هزاران مدرسه اهل سنت ( مدارس دینی) کمک شایانی کرد. این مدارس عموماً افراد را در راستای خطوط وهابی آموزش می دادند و متعاقباً این افراد وسیله ای برای گسترش و نفوذ گروه های افراطی (به ویژه القاعده و طالبان افغانستان) در بلوچستان ، خیبر پختونخوا و جاهای دیگر در سراسر کشور شدند . اگرچه از سال 2000 افراط گرایی تحت عنوان اسلام در پاکستان بیشتر نمایان شده است، اما مسلمانان سنی در جامعه از لحاظ تجاری افراد بی ادعاتری بنظر می رسند، به ویژه در میان مقلدان گجراتی و چینوتی ها از فرقه پنجابیها که از سنت های محافظه کارانه اسلام کمتر پیروی می کنند.
