با اشغال یک شبه جزیره کوچک بیابانی که از شبه جزیره عربستان به سمت شمال امتداد دارد، از زمان ماقبل تاریخ این کشور به طور دائمی کم جمعیت بوده است. به دنبال ظهور اسلام ، این منطقه تحت تابع خلافت اسلامی قرار گرفت. بعداً توسط تعدادی از سلسله های محلی و خارجی تحت سلطه قرار گرفت و قبل از اینکه تحت کنترل سلسله ثانی (āl Thānī) در قرن 19 قرار گیرد، خاندان ثانی از حمایت انگلیس علیه گروه های قبیله ای رقیب و علیه امپراتوری عثمانی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم این کشور را اشغال کردند حمایت کرد و در مقابل انگلستان قطر را با سیاست خارجی تا استقلال دومی در 1971 تحت کنترل داشت. پس از آنکه سلطنت همچنان به حفظ روابط نزدیک با قدرتهای غربی به عنوان ستون مرکزی امنیت ملی خود ادامه داد، قطر یکی از بزرگترین ذخایر نفت و گاز طبیعی جهان را در اختیار داشت و تعداد زیادی کارگر خارجی در فرآیند تولید خود استخدام کرد. به دلیل ثروت نفتی، ساکنان این کشور از سطح بالایی از زندگی و سیستم تثبیت شده خدمات اجتماعی برخوردار بودند.

پایتخت قطر شهر ساحلی شرقی دوحه ‎(Al-Dawḥah) است که زمانی مرکز مروارید بوده و محل زندگی بیشتر ساکنان این کشور است. دوحه با طراحی داخلی از بلوار زیبای کورنیش یا ساحل، معماری پیشامدرن را با ساختمانهای اداری جدید، مراکز خرید و مجتمع های آپارتمانی آمیخته است. سنت های قطر از گذشته عشایر نشین بودن آن نمایان است و از شیوه هایی استفاده می کند که قرن ها قدمت دارند، از محصولات دستبافت گرفته تا شکار شاهین. با این حال، جمعیت این کشور شهری و ساحلی است، زندگی روزمره آن کاملاً مدرن است و حاکمان آن به دنبال افزایش آزادی های مدنی هستند . مطبوعات یکی از آزادترین مطبوعات در منطقه است و اگرچه آنها مذهبی و سنتی هستند، اما قطری ها به تحمل خود نسبت به فرهنگ ها و اعتقادات دیگران افتخار می کنند. امیر حاکم در مورد وضعیت جامعه بزرگ خارج نشین این کشور خاطرنشان کرد که "در قطر، آنها امنیت و معیشتی عالی پیدا کرده اند."