حمل و نقل ریلی:  نوار غزه شبکه کوچک و محدودی از جاده ها دارد. این منطقه دارای یک خط استاندارد شمالی-جنوبی است که با خطوط کمی از بین رفته و بلااستفاده مانده است. این راه آهن قبلاً در جنوب به راه آهن مصر و در شمال به راه آهن اسرائیل ختم می شد.

حمل و نقل دریایی:  کشتی ها از طریق دریا اجازه ورود یا خروج از نوار غزه را ندارند و نیروی دریایی اسرائیل از عبور کشتی ها به غزه جلوگیری می کند. کالاها از طریق  گذرگاه رفح  در جنوب غزه در مرز مصر و پنج گذرگاه در مرز اسرائیل وارد غزه می شوند. علاوه بر این، در جنوب غزه، مردم از مصر با حفر تونل وارد نوار غزه می شوند.

بندر غزه
ساخت تنها بندر در نوار غزه پس از آغاز انتفاضه الاقصی در سال 2000 رها شده است. ماهیگیری در سواحل غزه انجام می شود. ارتش اسرائیل تنها به ماهیگیران غزه اجازه می دهد تا در فاصله 5.5 کیلومتری از ساحل صید کنند. این مسافت قبلاً 11 کیلومتر بود اما در ابتدای سال 2014 کاهش یافت.

حمل و نقل هوایی : فرودگاه بین المللی غزه در 24 نوامبر 1998، پس از توافقات حاصل شده در توافقنامه دوم اسلو در سال 1995 و یادداشت تفاهم Wi-Fi در سال 1998 افتتاح شد. این فرودگاه به مبلغ 86 میلیون دلار توسط ژاپن، مصر، عربستان سعودی، اسپانیا، آلمان و مراکش در جنوب نوار غزه ساخته شده است. ظرفیت این فرودگاه 700000 نفر در سال بود.

این فرودگاه به دستور اسرائیل در اکتبر 2000 بسته شد و باند آن توسط نیروهای دفاعی اسرائیل در دسامبر 2001 تخریب شد. از آن زمان فرودگاه به فرودگاه بین المللی یاسر عرفات تغییر نام داد.

خطوط ارتباطی تلفن
نوار غزه دارای یک سیستم تلفن ثابت اولیه است که توسط یک سیستم کابل هوایی ارائه می‌شود و همچنین طیف وسیعی از خدمات تلفن همراه توسط یک پلتفرم ( Jowl ) یا ارائه‌دهندگان خدمات اسرائیلی مانند  Cellcom ارائه می‌شود . چهار شرکت در نوار غزه در حال  ارائه خدمات اینترنتی هستند که در حال حاضر بر سر اینترنت پرسرعت و اینترنت تلفنی با یکدیگر رقابت می کنند.

اکثر خانوارهای غزه دارای رادیو و تلویزیون (70 درصد) و حدود 20 درصد دارای رایانه شخصی هستند. مردم ساکن نوار غزه دارای شبکه های تلویزیونی ماهواره ای (شبکه های تلویزیونی الجزیره، مصر و لبنان و غیره)، کانال های خصوصی محلی، و همچنین رادیو فلسطین و شبکه های رادیویی و تلویزیونی اول و دوم اسرائیل هستند