تاجران فیلیپینی
کشور فیلیپین با جمعیت بیش از ۱۱۰ میلیون نفر و اقتصادی در حال رشد، از جمله اقتصادهای نوظهور در جنوب شرق آسیا به شمار می‌آید. این کشور عمدتاً از نظر اقتصادی به بخش‌های خدمات، کشاورزی، و تولید وابسته است. خدمات در زمینه فناوری اطلاعات، مرکز تماس، و گردشگری، سهم زیادی در تولید ناخالص داخلی دارند. همچنین فیلیپین از کشورهای صادرکننده محصولات کشاورزی نظیر نارگیل، موز، آناناس و شکر است. صنایع تولیدی مانند الکترونیک، پوشاک و تجهیزات نیمه‌هادی نیز بخش قابل توجهی از صادرات این کشور را تشکیل می‌دهند. در سال‌های اخیر، اقتصاد فیلیپین با رشد پایدار همراه بوده، هرچند تحت تأثیر چالش‌های جهانی مانند همه‌گیری کرونا نیز قرار گرفته است.
در زمینه سیستم بانکی و پولی، واحد پول فیلیپین پزو (PHP) است. سیستم بانکی این کشور نسبتاً توسعه‌یافته بوده و شامل بانک‌های دولتی و خصوصی است. بانک مرکزی فیلیپین (Bangko Sentral ng Pilipinas) نقش اصلی در تنظیم سیاست‌های پولی و مالی کشور دارد. این بانک با هدف حفظ ثبات اقتصادی، تورم و نرخ بهره را کنترل می‌کند. سیستم بانکی در این کشور به شدت تحت نظارت دولت بوده و تلاش‌هایی برای توسعه دیجیتالی و ارائه خدمات بانکی به مناطق کمتر توسعه‌یافته نیز در جریان است.
در زمینه تجارت خارجی، فیلیپین یک بازار باز دارد و با کشورهای مختلف در سراسر جهان تعاملات تجاری گسترده‌ای دارد. واردات اصلی این کشور شامل مواد اولیه صنعتی، سوخت، ماشین‌آلات و مواد غذایی است، در حالی که صادرات فیلیپین عمدتاً به آمریکا، چین، ژاپن و کشورهای اروپایی انجام می‌شود. یکی از چالش‌های عمده در تجارت خارجی فیلیپین، وابستگی این کشور به واردات انرژی و مواد اولیه است.
تعاملات تجاری فیلیپین با کشورهای خاورمیانه و غرب آسیا به ویژه در زمینه واردات نفت و محصولات پتروشیمی اهمیت دارد. فیلیپین به دلیل نیاز بالای خود به انرژی، به واردات نفت خام و گاز طبیعی از کشورهایی مانند عربستان سعودی، امارات متحده عربی و قطر وابسته است. از طرف دیگر، فیلیپین به این مناطق صادرات محصولاتی مانند محصولات کشاورزی، مواد غذایی فرآوری‌شده و نیروی کار مهاجر دارد. نیروی کار فیلیپینی در کشورهای خاورمیانه به ویژه در حوزه خدمات خانگی، ساخت و ساز و خدمات درمانی فعالیت گسترده‌ای دارند، که ارسال ارز توسط این کارگران نقش مهمی در اقتصاد کشور ایفا می‌کند.